28 feb 2014

de camelias


                              

                              

Eu non quería, non quería cortar ningunha flor dos camelios do xardin, parecíame algo así coma unha invasión. Pero esta semana o camelio rosa amenceu cas pólas caídas do peso de tantas ramiñas con flores, e decidín cortar algunhas para aliviarlle un pouco.
Cando estaba no instituto lin "La dama de las camelias" e collinlle cariño a estas flores debido á novela, pero eu nunca vira ningunha, por eso a imaxinación as ideou dunha forma concreta que resultou non ser real. Ó mudar a vivir a Santiago foi cando vin os camelios por primeira vez, moitos e urbanos, e a verdade é que me decepcioran bastante porque as flores que eu imaxinara eran diferentes, eran, como dicilo? menos exóticas...
Agora levo medio ano vivindo nunha casa que ten dous camelios enormes diante, e cada día tomo un té ou máis, mirándoos. No verán deron sombra fresca, e agora, moitísimas flores blancas e rosas que iluminan o camiño entre tanta choiva. Cada dia vexo esas flores, centos, que resisten impávidas a bravura do inverno con forza e delicadeza misturadas.
E nestas anda a miña cabeza cando volvo ó taller, onde estou argallando uns bolsos para estrear na primavera bonita que ahí ven.
                                   *******
Yo no quería, no quería cortar ninguna flor de camelios del jardín, me parecía algo así como una invasión. Pero esta semana, el camelio rosa amaneció con las ramas caídas del peso de tantas ramitas con flores, y decidí cortar algunas para aliviarle un poquito.
Cuando estaba en el instituto leí "La dama de las camelias" y le tomé cariño a estas flores por causa de la novela, pero nunca había visto ninguna, por eso mi imaginacióm las ideó de una forma concreta que resultó no ser real. Fué cuando me mudé a Santiago de Compostela, que vi los camelios por primera vez, muchos y urbanos, y... me decepcionaron un poco, porque las flores que yo había imaginado eran diferentes, eran, cómo decirlo? menos exóticas...
Desde hace medio año vivo en un casa que tiene delante dos enormes camelios, y cada día tomo un té o más, mirándolos. En verano nos dieron sombra fresca, y ahora, muchísimas flores blancas y rosas que iluminan el camino entre tanta lluvia. Cada día veo esas flores, cientos, que resisten impávidas la bravura del invierno con fuerza y delicadeza mezcladas.
Y por aquí anda mi cabeza cuando regreso al taller, donde estoy haciendo unos bolsos bonitos para estrenar en la primavera bonita que aquí viene.

                              

                              

                             

                             

                              

                              

No hay comentarios:

Publicar un comentario