4 mar 2016

de neve


 

Os últimos días de febreiro deixarónnos a visita da neve. Solamente durou un día, pero foi bonito ver o horizonte vestido de blanco, coma de festa, para ir rematando o inverno.

*******
Los últimos días de febrero nos trajeron la visita de la nieve. Solamente duró un día, pero fue bonito ver el horizonte vestido de blanco, como de fiesta, para empezar a despedir el invierno.





















21 ene 2016

Poema do "Fonema"






Fonema
Do máis aló da gorxa,
dun profundo e misterioso fol,
saíannos sons que debiamos matar.
Repitan, dicía o mestre:
Los pájaros de Guadalajara tienen la garganta llena de trigo.
Pero Lolo o do Rito dicía que
Los pajaros de Juadalagara tienen la jarjanta llena de trijo
e o mestre dáballe un pao.
A min custoume algún traballo dicir sen respirar
que había plantas monocotiledóneas
pero non din sabido de que familia era,
se é que a tiña,
o toxo que douraba os montes de Galicia.

Rivas, M. (1996). O pobo da noite. Edicións Xerais de Galicia.



3 nov 2015

outono de encargos











Fai un ano estaba embarazada de sete meses, con obras na casa que iban durar dúas semanas e duraron dous meses, e preparando os pedidos e as feiras de nadal. Tiña un ritmo de traballo trepidante e as horas pasábanme voando.
Agora teño unha nena de dez meses, máis proxectos de obras na casa para facer antes da próxima primavera e un taller que funciona cando ela dorme. As horas pasan voando aínda máis rápido que fai un ano, e eu estou máis tranquila dende que decidín que este nadal non participarei en ningún mercado porque non dou feito stock para tanto. Agora solamente coso por encargo pero na cabeza non paran de bulirme ideas e combinacións de teas non sei cándo verán a luz.  
Chegou o frío a este outono bondadoso e doume conta de que a mochila das preocupacións é máis lixeira dende que son nai, debe ser porque agora a vida é máis bonita, aínda máis bonita.
      *******
Hace un año estaba embarazada de siete meses, con obras en casa que iban a durar dos semanas y duraron dos meses, y preparando los pedidos y mercados navideños. Tenía un ritmo de trabajo trepidante y las horas pasaban volando. 
Ahora tengo una niña de diez meses, más proyectos de obras en casa para terminar antes de primavera y un taller que funciona cuando ella duerme. Las horas pasan volando todavía más rápido que hace un año y yo estoy tranquila desde que decidí que esta navidad no participaré en ningún mercado porque no doy cosido stock para tanto. Ahora solo coso por encargo, pero en la cabeza no paran de bullir ideas y combinaciones de telas que no sé cuándo verán la luz.
Llegó el frío a este otoño bondadoso y me doy cuenta de que la mochila de las preocupaciones es más ligera desde que soy madre, debe ser porque ahora la vida es más bonita, aún más bonita.


































12 oct 2015

de conservas







Da abundancia do outono nacen os días de conservas. 
Salsa de tomate, compota de mazá, mermelada de figo, doce de marmelo... 
As pólas das árbores dobréganse co peso da froita madura, os paxaros madrugan para picotear as pezas máis maduras E miña irmá Marga, que me instrúe no mundo das conservas e noutros tantos, máis eu, pasamos horas e horas recollendo froita, pelando, cortando, falando e falando, endulzando as nosas vidas, endulzando os almorzos dos amigos que virán pola casa e levarán algún bote de mermelada.
       *******
De la abundancia de otoño nacen los días de conservas. 
Salsa de tomate, compota de manzana, mermelada de higo, dulce de membrillo...
Las ramas de los árboles frutales se doblan con el peso de la fruta madura, los mirlos madrugan para picotear las piezas más maduras.
Y mi hermana Marga, que me instruye en el mundo de las conservas y en tantos otros, y yo, pasamos horas y horas recogiendo fruta, pelando, cortando, hablando y hablando, endulzando nuestras vidas, endulzando los desayunos de los amigos que pasarán por casa y se llevarán algún frasco de mermelada.









28 ago 2015

montonciños de fíos

   
   







Cortando a tela contábame que o son da máquina de coser lévaa a cando era nena, a calquera tarde de domingo chuvioso no piso pequeno da súa abuela de Santiago. Ela xogaba a recoller os fíos do chan e facer montociños do tamaño do seu puño de nena, e como premio a abuela deixáballe xogar un pouco co pedal da máquina que se manexaba co pé e que iba e viña igual que as ondas do mar.
Xa pasaron moitos anos dende eso e aqueles puños medraron. A sensación que non estaba escrita máis que na memoria ven de novo agora que Susana empeza a coser a máquina. 
Fai uns días estivo no meu taller para aprender a facer un neceser deses que tanto lle gustan e que lle axudan a organizalo bolso, ese bolso de mamá previsora no que nunca falta de nada. Agora vive lonxe da súa abuela, ás veces fala con ela por teléfono e cóntalle os seus progresos, e a abuela está contenta. Quén poidera ver o sorriso de satisfacción que seguro se lle debuxa á abuela a quen lle daba os montonciños de fíos do tamaño do seu puño de nena pequena.
       ******
Cortando la tela me contaba que el sonido de la máquina de coser la llevaba a cuando era niña, a una tarde cualquiera de domingo lluvioso en el piso pequeño de su abuela de Santiago. Ella jugaba a recoger los hilos del suelo y hacer montoncitos del tamaño de su puño de niña, y como premio la abuela le dejaba jugar un rato con el pedal de la máquina que se manejaba con el pié, que iba y venía como las olas en el mar. Han pasado muchos años de eso y aquellos puños han crecido. La sensación que no estaba escrita más que en la memoria viene de nuevo ahora que Susana empieza a coser a máquina. 
Hace unos días Susana estuvo en mi taller para aprender a hacer un neceser de ésos que tanto le gustan y que ayudan a organizar el bolso, ese bolso de mamá previsora en el que nunca falta de nada. Ahora vive lejos de su abuela, a veces habla con ella por teléfono y le cuenta sus progresos. Quién pudiera ver la sonrisa de satisfacción que seguro se le dibuja a la abuela a quien le entregaba los montoncitos de hilos del tamaño de su puño de niña pequeña.


12 jul 2015

de rica mel







Ata na sombra facía moito calor nese mediodía de domingo, eran as tres da tarde cando dixeron que iban a prepararse para ir a ver cómo estaban as colmeas. Pero non vai moito calor para ir agora?, preguntei. E responderon que precisamente por ese motivo iban daquela, porque a esa hora case tódalas abellas estaban fóra, á caza de saborosos néctares. Cando estiveron preparados collín a cámara e fun detrás deles sin que me viran. Agochada detrás dun castaño facía fotos, eles non tardaron moito en descubrirme e advertirme que me puxera detrás da colmea. As colmeas colócanse cara ó nacente e para prevenirse hai que colocarse detrás, sempre detrás. Eles iban moi ben preparados, Eu, inconsciente, levaba unha minifalda de flores. Tiven sorte de que ningunha abella se equivocara de flor :)
       *******
Hasta en la sombra hacía mucho calor a mediodía de este domingo, eran las tres de la tarde cuando dijeron que iban a prepararse para ir a ver cómo estaban las colmenas. Pero no hace mucho calor para ir ahora?, les pregunté. Me respondieron que precisamente por ese motivo iban a esa hora, porque era cuando casi tódalas abejas estaban fuera, a la caza de ricos néctares. Cuando estuvieron preparados cogí la càmara y me fui detrás de ellos sin que me viesen. Escondida detrás de un castaño hacía fotos, ellos no tardaron mucho en descubrirme y advertir que me colocase detrás de la colmena. Las colmenas se colocan de cara al sol naciente y para prevenirse hay que colocarse detrás, siempre detrás. Ellos iban muy preparados. Yo, iconsciente, llevaba una minifalda de flores. Tuve suerte de que ninguna abeja se equivocó de flor :)

20 jun 2015

despedida








Adiós primavera. Váste e deixasnos moitos cambios na casa, flores no xardín, unha horta, moitas visitas de amigos, e moito amor na familia de tres que agora somos. Querémoste. E queremos que sepas que o ano que ven, cando volvas, estaremos esperándote cos brazos moi abertos e os sentidos moi espertos para acollerte de novo.
      *******
Adiós primavera. Te vas y nos dejas muchos cambios en la casa, flores en el jardín, una huerta, muchas visitas de amigos, y mucho amor en la familia de tres que ahora somos. Te queremos. Y queremos que sepas que el año que viene, cuando vuelvas, estaremos esperándote con los brazos muy abiertos y los sentidos muy despiertos para acogerte de nuevo.