24 jul 2014

de monedeiros

                               

A puntiño de pechar o taller durante o mes de agosto, rematando algúns pedidos e pospoñendo outros para setembro, recibín a chamada de miña prima que me pideu algo que non quixen pospoñer de tantas ganas que tiña que facer. Charo quería unha carteiriña pequena para sustituir a unha que ten que xa vai moi velliña. Gústame moito esto de cambiar as cousas cando xa van moi gastadas e non se poden reparar máis, en vez de usar e tirar a medio estrear.
Así foi que me puxen con estas carteiras con peche metálico de "click", que me fixeron dar varias voltas pero ó final conseguino!!!
                                *******
A puntito de cerrar el taller durante el mes de agosto que está asomando, rematando algunos pedidos y posponiendo otros para septiembre, recibí la llamada de mi prima que me pidió algo que no quise posponer de tantas ganar que tenía de hacer. Charo quería una carterita pequeña para sustituir la que tiene porque ya está muy viejita y gastada. Me gusta mucho esto de cambiar las cosas cuando ya están gastadas y no se pueden arreglar más, en vez de usar y tirar a medio estrenar.
Así fue como me puse con estas carteras con cierre metálico de "click", que me hicieron das varias vueltas, pero al final lo conseguí!
                 

                               

                               

                               







8 jul 2014

ó destapar a sopeira...

                               

                               

                               

Todos vivimos días, festas e conmemoracións preparados con moita ilusión e mesmo diseñados para ser recordados, sen embargo pasan os anos e a nosa memoria desvela os elementos que ela mesma elixeu e gardou nun recuncho para ser recordados, e cando aparecen son capaces de levarnos de novo a un tempo que xa foi, e que case nunca se corresponden con eses días planeados.
Pelaba nas verduras e destapei a sopeira de porcelana na que gardamos as peladuras e os restos orgánicos. Levantei a tapa e veume un ulido quentiño, algo ácido e pastoso, coma de principio de fermentación. Un ulido que en principio non é nin moi agradable nin moi amoroso, pero de seguida me levou a outro tempo, duro e amoroso, nos veráns da infancia en Mirás.
Era pequena e os veráns pasaban eternos na aldea, igual de eterno que para un neno pasa a hora da siesta cando a durmen os maiores. No verán enchíanse de veciños as casas que no inverno estaban baleiras, os veciños emigrantes traballadores voltaban no verán para pasar as súas vacacións. 
Nunha das casas mais grandes chegaban a reunirse os doce irmans emigrados cas súas respectivas familias. Eu pasaba moitas tardes alí, entre uns e outros de tódalas idades, xogando as cartas e o fútbol, lendo revistas e escapando das tarefas cotidianas que na casa me esperaban. Eu era a encargada de baixar tódolos días o "caldeiro das levaduras", que viña a ser o caldeiro dos restos orgánicos de comida que alí se xeraban. Para eles era lixo e para as nosas ghaliñas, cans e ranchiños era un festín.
A min gústabame mirar o que os nosos animais ian papar cando miña nai baleiraba o caldeiro. E era daquela cando iba entrando en min, sin sabelo, ese ulido algo ácido do principio de fermentación dos alimentos que quedaría gardado na miña memoria coma un dos ulidos dos veráns da infancia, aqueles veráns, eternos coma a hora da siesta dos maiores para un neno.
                                    *******
Todos vivimos días, fiestas y conmemoraciones preparados con mucha ilusión y hasta diseñados para ser recordados, sin embargo pasan los años y nuestra memoria desvela los elementos que ella misma eligió y guardó para ser recordados, y que cuando aparecen son capaces de llevarnos a un tiempo que ya fué y que casi nunca se corresponden con esos días planeados.
Pelaba las verduras a mediodía y destapé la vieja sopera de porcelana en la que guardamos las peladuras y restos orgánicos. Levanté la tapa y vino un olor calentito, algo ácido y pastoso, como de principio de fermentación. Un olor que en principio no es ni agradable ni amoroso, pero que en seguida me llevó a recordar otro tiempo, duro y amoroso, en los veranos de la infancia en Mirás. Era pequeña y los veranos pasaban eternos en la aldea, igual de eternos que para un niño pasa la hora de una siesta de verano cuando la duermen los mayores. En verano se llenaban de vecinos las casas que en invierno estaban vacías, de vecinos emigrantes trabajadores que volvían para pasar sus vacaciones.
En una de las casas grandes llegaban a reunirse los doce hermanos emigrados con sus respectivas familias, yo pasaba muchas horas allí, entre unos y otros de todas las edades, jugando a las cartas y al fútbol, leyendo revistas y escapando de las tareas cotidianas que en casa me esperaban. Yo era la encargada de traer a casa el "cubo de las levaduras", que venia a ser el cubo de los restos de comida que allí se generaban. Para ellos era basura y para nuestros perros, gallinas y cerdos era todo un festín.
A mi me gustaba mirar lo que los animales iban a comer cuando mi madre vaciaba el cubo. Y era en ese momento cuando iba entrando en mi sin saberlo, ese olor algo ácido que produce la fermentación de los alimentos con el calor del verano y que quedaría guardado en mi memoria como uno de los olores de la infancia, en aquellos veranos eternos e interminables, como la hora de la siesta de los mayores para un niño.