23 dic 2014

no Mercado da Estrela






Supoño que lle pasaría a tódolos artesáns que ó día seguinte montaban un posto cas súas pezas no Mercado da Estrela, non sei, ó mellor se estás moi acostumado xa non che pasa, pero fai unha semana eu estaba bastante nerviosa ultimando os preparativos e repasando o contido das caixas preparadas para o día seguinte. 
Queria que todo saira ben. Queria ter un posto bonito e no que fora agradable pararse a curiosear e a miralo todo. Quería ter suficiente stock pero non sabía cal era o umbral da palabra suficiente. Quería que non me faltara de nada á hora de preparar os paquetiños. En definitiva quería que todo o que cosera nas últimas semanas, gustara a quen alí se detivese. 
entre coñecidos e descoñecidos, entre charlas, ventas, suxerencias, paquetes, encontros e reencontros pasou todo moi rápido e xa non me quedou momento para facer mellores fotos do posto, nin para adicarlle tempo ós nervios que asomaron na véspera.
Quería que todo saira ben e todo saiu de maravilla.

Moitas moitas gracias a todos os que vos detivestes na parada de Mirás, moitas moitas gracias e bó nadal!!!
                   *******

Supongo que les pasaría a todos los artesanos que al día siguiente montaban un puesto con sus piezas en el Mercado da Estrela, no lo sé, a lo mejor si estás muy acostumbrado ya no te pasa, pero hace hoy una semana estaba yo bastante nerviosa ultimando los preparativos y repasando el contenido de las cajas preparadas para el día siguiente.
Queria que todo saliera bien. Quería ter un puesto bonito y en el que fuera agradable pararse a mirarlo todo. Quería tener suficiente stock pero tampoco sabía cuál era el umbral de la palabra suficiente. Queria que no me faltara de nada para preparar los paquetitos. En definitiva, quería que todo lo que cosí en las últimas semanas gustase a quien allí se detuviese.
Y entre conocidos y desconocidos, entre charlas, ventas, sugerencias, paquetes, felicitaciones de navidad, encuentros y desencuentros pasó todo superrápido y ya no me quedó momento para sacar mejores fotos ni para dedicarle tiempo a los nervios que asomaron en la víspera.
Quería que todo saliera bien y todo salió de maravilla.
Muchas muchas  gracias a todos los que os detuvistéis en la parada de Mirás, muchas muchas gracias y feliz navidad!!





11 dic 2014

de coxíns e visitas



        

Non sei se está relacionado, non creo, pero miro cara atrás e vexo que dende que quedei embarazada comencei a pensar en coxíns. Primeiro renovei tódolos coxíns da casa, despois viñeron os coxíns-niño, e agora esta pequena serie de coxíns que fixen pensando no nadal e que levarei ó Mercado da Estrela, que vos recordo que é no CGAC de Santiago a fin de semana do 20-21 de decembro. Xa queda menos!
E non podo rematalo post sen unha fotografía ca crónica do que ocorre ahí fóra do taller. Miro pola ventana e hoxe teño visita, este cogumelo fermoso e perigoso, que coido que se quedará uns tres días, e logo desaparecerá, e o dias seguirán pasando...
            *******
No sé si está relacionado, no creo, pero miro hacia atrás y veo que desde que me quedé embarazada empecé a pensar en cojines. Primero renové todos los cojines de casa, luego vinieron los cojines-nido, y ahora esta pequeña serie de cojines que hice pensando en los regalos de Navidad y que llevaré al Mercado da Estrela, que os recuerdo que será en el Centro Galego de Arte Contemporáneo de Santiago de Compostela el fin de semana del 20-21 de diciembre. Ya falta menos!
Y no puedo acabar el post sin una fotito de crónica de lo que pasa fuera del taller. Miro por la ventana y hoy tengo visita, esta seta, hermosa y peligrosa, que se quedará con nosotros unos tres dias, y luego desaparecerá, y los días seguirán pasando...



    

30 nov 2014

de moedeiros








Sempre tiven prefencia polas carteiras ou moedeiros pequenos. Eu tiña un pequeno con dous apartados, un deles para os cartos e outro para as tarxetas, e foi a comenzos de outono que de tan velliño que estaba xa non pechaba ben e as moedas acababan espalladas polo bolso. Estiven buscando un ó longo de varias semanas pero non aparecía ningún que me gustase, e mentres buscaba íbanse diseñando na miña cabeza as partes da carteira ou moedeiro que eu quería. Ata que un día o cosín. Así foi como naceu o primer monedeiro, o que fixen para min e que levo empregando máis dende a caída das primeiras follas, cum bolsillo exterior para gardar ese ticket que non queremos tirar e cun bolsillo interior para separar os cartos das tarxetas. E gustoume tanto a min e a varias amigas que me puxen a coser máis. 
Hoxe amósovos esta serie de moedeiros que cosín pensando no Mercado da Estrela, un mercado de artesanía que se celebra en nadal en Santiago de Compostela, os días 20 e 21 de decembro no quentiño do CGAC e  doMuseo do Pobo Galego. Verémonos alí?
             *******
Siempre tuve preferencia por las carteras o monederos pequeños. Yo tenía uno pequeño con dos apartados, uno de ellos para el dinero y otro para las tarjetas. Fue a principios de otoño que de tan usado y viejito que estaba no cerraba bien y las monedas acababan esparcidas por el bolso. Estuve buscando uno nuevo a lo largo de varias semanas pero no aparecía ninguno que me gustase, y mientras buscaba se iban diseñando en mi cabeza las partes de la cartera o monedero que yo quería. Hasta que una tarde lo cosí. Así fue cómo nació el primer monedero, el que hice para mi y que llevo usando desde la caída de las primeras hojas, con un bolsillo exterior para guardar ese ticket que no queremos tirar y un bolsillo interior para separar el dinero de las tarjetas. Y me gustó tanto a mi y a varias amigas que me puse a coser más. Hoy os enseño esta serie de monederos que hice pensando en el Mercado das Estrela, un mercado de artesanía que se celebra en Navidad en Santiago de Compostela, los días 20 y 21 de diciembre, al calorcito del CGC y Museo do Pobo Galego. Nos vemos allí?



20 nov 2014

momentos













A miúdo fago fotos da mesa de traballo. Estou soa no taller, concentrada, ás veces ca radio, ás veces con música, ás veces en silencio, ás veces, moitas, escoitando o repicar da choiva, ás veces, moitas tamén, escoitando os paxaros amigos que viven na pinotea que está fronte á ventá, e tamén os coches que pasan con présa pola carretera, ou os tractores dos veciños mentres recollen, aran ou sementan nas leiras darredor. 
E eu ó meu, facendo, pouquiño a pouquiño, entre moreas de botóns, metros de cintas, lazos e puntillas esperando a ser elexidas, puños de cremalleras de cores, recortes de retais de teas diferentes, montonciños de bolsillos preparados para ser cosidos, piñas de broches de imán que só se separan de dous en dous, caixóns de patróns que cada vez son máis numerosos, prendas pacientes que esperan a ser "reparadas", libretas con apuntes e notiñas...
E a miúdo fágolle fotos só porque me parecen bonitas estampas dunha mesa de traballo.
       *******
A menudo hago fotos de la mesa de trabajo. Estoy sola en el taller, concentrada, a veces con radio, a veces con música, a veces en silencio, a veces, muchas, escuchando el repicar de la lluvia, a veces, muchas también, escuchando el canto amigo de los pájaros que viven en el abeto grande que está frente a la ventana, y también los coches que pasan con prisa por la carretera, o los tractores de los vecinos mientras recogen, aran o siembran en los campos de alrededor. 
Y yo a lo mío, haciendo, pasito a pasito, entre montañitas de botones, metros de cintas, lazos y puntillas esperando a ser elegidas, puños de cremalleras de colores, recortes de retales de telas diferentes, montoncitos de bolsillos preparados para ser cosidos, piñas de broches imantados que solo se separan de dos en dos, cajones de patrones que cada vez son más numerosos, prendas pacientes que esperan a ser "reparadas", libretas de apuntes y notitas...
Y a menudo le hago fotos solo porque me parecen bellas estampas de una mesa de trabajo.


9 nov 2014

de neceseres de viaxe e espigas de millo




    

    

    

Os veciños apañan o millo. Dende o taller escoito as máquinas que cortan o millo trasxénico que dende fai uns anos medra en Galicia cada verán en extensións de terra cada vez máis grandes. Miro pola ventana e vexo caer o gran no remolque coma auga na fervenza. Pónme triste acordarme de cando nena, cando apañabamos caña a caña o millo do país que medraba desigual, aquel ulido, e polas noites esfollabamos as espigas e os nenos xogabamos a atopar as espigas reinas, aquelas tan escasas que en vez de amarelas eran vermellas. Descoñezo se o millo transxénico ten espigas reinas, descoñezo se alguén xogará a atopalas.
Apago a radio, o traqueteo das máquinas das leiras darredor acompaña o repicar da máquina de coser mentres fago estes neceseres de viaxe para home e para muller. Os neceseres van collendo forma e póñome contenta porque me alegra o resultado.
O de muller, con ule de flores no exterior e tea de algodón a cadros no interior. O de home, con tea de algodón a raias no exteiror e no interior. Ámbolos dous con varios bolsillos nos que gardar os envases pequeniños e espacio para as cousas máis grandes coma o peine ou o cepillo de dentes.
Pronto terei mais modelos en previsión das feiras do nadal, xa vos irei ensinando... Espero que vos parezan bonitos e útiles e vos fagan máis alegre a maleta da viaxe, coma a espiga vermella alegra o cesto de espigas marelas. 
                      *******
Los vecinos recogen el maíz. Desde el taller escucho las máquinas que cortan el maíz transgénico que desde hace unos años crece en Galicia cada verano en extensiones de tierra cada más grandes. Miro por la ventana y veo caer el grano en el remolque como agua en cascada. Me pone triste el recuerdo de cuando era niña y recogíamos caña a caña el maíz que crecía desigual, y el olor, y por la noche deshojábamos las espigas y los niños jugábamos a encontrar las espigas reinas, aquellas, muy escasas que en vez de amarilas eran rojas. Desconozco si el maíz transgénico tiene espigas reinas, desconozco si alguien jugará a encontrarlas. 
Apago la radio, el traqueteo de las máquinas de los campos de alrededor acompaña el repicar de la máquina de coser mientras hago estos neceseres de viaje para chico y chica. Los neceseres van saliendo y me pongo muy contenta porque me alegra mucho el resultado.
El de chica, con ule de flores en el exterior y tela a cuadros de algodón en el interior. El de chico, con tela de algodón a rayas en exterior e interior. Ambos con varios bolsillos en los que guardar los envases pequeñitos y espacio para los grandes como el peine o el cepillo de dientes.
Pronto tendré más modelos en previsión de las navidades que se acercan, ya os iré enseñando... Espero que os parezcan bonitos y útiles, y hagan más alegre la maleta de viaje , como la espiga roja  alegra el cesto de espigas amarilas.


                   









30 oct 2014

en outono...


 



 
 
  

   

   


Pasan os días, medran as noites, e o outono avanza silandeiro, discreto e soleado. Estes días sorprendentemente soleados son vividos na aldea como un regalo, case coma si cada un deles fora o último, antes de que a nube do inverno pecho se pouse enriba dos nosos tellados. Todos pensamos no inverno, si, pero de momento quen está aquí é o outono, e el solo encárgase de recordárnolo en cada recuncho ca súa forza, cas súas cores, cos vermellos e marróns infindos, cos amarelos de tódalas cores. 
Pasa o outono e do taller sae esta serie de neceseres que aquí vos amoso e que naceu inspirada nese baile de cores que nos arrodea nestes días, que nos atrapa e ás veces ata nos estremece de tanta forza que trae. Feliz baile a todo@s!
                                  *******
Pasan los días, crecen las noches, y en este rincón de Galicia el otoño avanza silencioso, discreto y soleado. Las últimas semanas con días sorprendentemente soleados son vividos en la aldea como un regalo, casi como si cada uno de ellos fuera a ser el último, antes de que la gran nube del invierno se pose encima de nuestros tejados. Todos pensamos en el invierno, si, pero de momento quien está aquí es el otoño, y él solito se encarga de recordárnolo en cada rincón con la fuerza de sus colores, de los rojos y marrones infinitos, de los amarillos de todos los colores.
Pasa el otoñoy del taller sale la serie de neceseres que aquí os muestro y que nació inspirada en ese baile de colores que nos rodea estos días, que nos atrapa y a veces nos estremece de tanta fuerza que trae....Feliz baile a tod@s!


                                 

                                 

                                 

                                 

                                 




















22 oct 2014

de coxíns e mermeladas...

                         

                         

                         

                         

A boa acollida dos coxíns-niño esgotou as existencias moi rápidamente e fíxome madrugar máis dun día para poder atender os pedidos que con moito gusto foron servidos. Estes días de outono están sendo longos no taller, por unha parte estou cosendo novos coxíns con novas teas, e por outra estou facendo unha pequena colección de neceseres e bolsas pensando xa no nadal.
Como vos contaba noutro post, os coxins-niño son ideais para refuxiarse na comodidade e deixarse levar polo descanso que ben merecemos ó final do día, cando nos retiramos a ver unha película, a ler, rematalo autodefinido do xornal do domingo, remendar uns calcetíns que aínda están coma novos, ou calcetar un pouquiño mentres charlamos. Son éstes días de preparalo niño do inverno que asoma por veces, e tamén de facer consevas, marmeladas e confituras cos froitos que tan xenerosamente nos ofrecen marmelos, fiegueiras e maceiras que bordean hortas e eiras. Marmeladas que endulzarán as nosas mañáns de inverno e as dos nosos amigos que pasan por aquí e levan un bote, e traen outro, xogando así ó intercambio de sabores e aprendendo novas receitas.                                
                                      *******
La buena acogida de los cojines-nido agotó las existencias muy rápidamente y me hizo madrugar más de un día para poder atender los pedidos que con mucho gusto fueron servidos. Estos días de otoño están siendo largos en el taller, por una parte estoy cosiendo cojines-nido con nuevas telas, y por otra parte estoy haciendo una pequeña colección de neceseres y bolsas pensando ya en el período navideño.
Como os contaba en otro post, los cojines-nido son ideales para refujiarse en la comodidad y dejarse llevar por el descanso bien merecido al final del día, cuando nos retiramos a ver una película, a leer, acabar el autodefinido del periódico del domingo, zurcir unos calcetines que todavía están como nuevos, o calcetar un poquito mientras charlamos. Son éstos días de preparar el nido del invierno que asoma por días, y tamén de hacer conservas, mermeladas y confituras con las frutas que tan generosamente nos ofrecen manzanos, higueras y membrillos que bordean huertas y eras. Mermeladas que endulzarán nuestras mañanas de invierno y las de los amigos que vienen a visitarnos y se llevan un frasco, y nos traen otro, jugando así al intercambio de sabores y aprendiendo nuevas recetas.