22 ene 2015

de paquetes bonitos e persoas bonitas




É pola mañán e estou tomando o té cando soa o timbre. Abro a porta e un paquete cadrado do tamaño dunha caixa de zapatos asoma por diante do carteiro. Cunha man recíboo e ca outra firmo contenta e impaciente. El marcha. Eu pecho a porta e mentres o té enfría abro o paquete que chega dende Francia da amiga Ghislaine. Nerviosa por descubrir qué cousas bonitas trae, tesouros dos anos 30'-40' e 50'-60', que ela busca nos anticuarios, nos mercados de pulgas, nas tendas de vello a punto de pechar en Poitiers, que elixe con mimo ata reunir un paquetiño. Vounos descubrindo un a un, sorrio ao imaxinala cando ela tamén os descubriu, e regateou ca súa gracia, e pouco a pouco voume emocionando cada vez mais ó sentirme tan afortunada, tan querida, tan lonxe e tan cerca. Merci Ghislaine, merci! 
               *******
Es por la mañana y estoy tomando el té cuando suena el timbre. Abro la puerta y un paquete cuadrado del tamaño de una caja de zapatos asoma por delante del cartero. Con una mano lo recibo y con otra firmo contenta e impaciente. Él se va. Yo cierro la puerta y mientras el té enfría abro el paquete que llega desde Francia de la amiga Ghislaine. Nerviosa por descubrir qué cosas bonitas trae, tesoros de los años 30'-40' y 50'-60' que ella busca en los anticuarios, en los mercados de pulgas, en las tiendas de viejo a punto de cerrar en Poitiers, que elige con mimo hasta reunir un paquetito. Los voy descubriendo uno a uno, sonrío al imaginarla descubriéndolos también ella, regateando de la forma que sabe, y uno a uno me voy emocionando al sentirme tan afortunada, tan querida,, tan lejos y tan cerca. Merci Ghislaine, merci!!!




15 ene 2015

dias de preparativos e espera





Avanza xaneiro, medran as tardes, marchan os dias fríos soleados e chegan os dias fríos chuviosos. Eu creo que tódalas follas que tiñan que caer das árbores xa caeron, e dáme a sensación de que algunhas pólas xa se preparan para os brotes que pronto asomarán.
A pesar da tranquilidade que estes días reina no taller, o axetreo que temos no resto da casa co remate dunha pequena obra que parecía que non ía acabar nunca e os preparativos para a chegada do bebé deixánme rendida ó final do día. Aínda así entrego algúns pedidos a amigas que se fan autorregalos e busco descansar o máximo posible intentando que os nervios, mistura de medo e emoción polo nacemento que se achega, non me invadan demasiado...
*******
Avanza enero, crecen las tardes, se van días fríos soleados y llegan días fríos lluviosos. Yo creo que todas las hojas que debían de que caer de los árboles ya se han caído, y me dá la sensación de que algunas ramas ya se preparan para los brotes que pronto asomarán.
A pesar de la tranquilidad que reina estos días en el taller, el ajetreo que tenemos en el resto de la casa con los remates de una pequeña que parecía que no acabaría nunca y los prepararivos para la llegada del bebé me dejan rendida al final del día. Aún así entrego algunos pedidos a amigas que se hacen autorregalos y busco descansar lo máximo posible intentando que los nervios, mezcla de miedo y emoción por el nacimiento que ya viene, no me invadan demasiado...




6 ene 2015

nadal en Mirás








Teño 37 anos, estou embarazada de 8 meses do meu primer fillo que non sabemos se será neno ou nena, remata o día de Reis e o nadal, achégase cada vez máis o momento de recibir a este bebé tan querido. Nos últimos días pasados entre familia en Mirás deime conta de ónde reside para min o espítiru do nadal. Non é na árbore, nin nos regalos, nin nas bandexas de postres, nin na lista de propósitos, nin nas luces intermitentes, nin nos puchos vermellos rematados cun pompón blanco. A min o que me leva ó nadal de cando era pequena, nese nadal no que casi nunca puido haber regalos na mañá de Reis, nin turrón de anuncio despois do menú do revista, é o quentiño da cociña de leña da casa familiar de Mirás, uns entrando e outros saindo, e eu xogando ás cartas co meu irmán pablo e discutindo con paixón se hai trampa ou non na súa xogada...! Ese refuxio do calor e xogo é o que me trasporta a aqueles días de nadal de cando nena. Ogallá o bebé que pronto coñeceremos garde na súa memoria tamén o recordo do quentiño dunha cociña de leña na que sentirse seguro e protexido do frío do mundo.
        *******
Tengo 37 años, estoy embarazada de ocho meses de mi primer hijo que no sabemos si es niño o niña, se acaba el dia de Reyes y con él la Navidad, se acerca cada vez más el momento de recibir a este bebé tan querido. Y en los últimos días pasados entre familia en Mirás me di cuenta de dónde reside para mi el espíritu navideño. No es en el árbol, ni en los regalos, ni en las bandejas de postres, ni en la lista de propósitos, ni en las luces intermitentes, ni en los gorros rojos de pompón blanco. A mi lo que me lleva a la navidad de cuando era pequeña, esa navidad en la que casi nunca pudo haber regalos en la mañana de Reyes, ni turrón de anuncio después del menú de revista, es el calorcito de la cocina de leña de la casa familiar de Mirás, y unos entrando y saliendo, y yo jugando a las cartas con mi hermano pablo y discutiendo con pasión si hay trampa en su tirada de cartas!! 
Ese refugio de calor y juego es lo que me transporta a aquellos días de navidad de cuando niña. Ojalá el bebé que pronto tendremos entre nosotros guarde en su memoria también el recuerdo del calorcito de una cocina de leña en la que sentirse seguro y protegido del frío del mundo.