28 ago 2014

de cómics

                                   

                                   

                                 

                                  

"Es cuando uno se hace mayor que comprende cuán afortunado es de tener un pueblo natal. Y es también cuande se llega a la edad de los padres cuando el recuerdo de la vida que ellos llevaban produce una profunda emoción..."
Jiro Taniguchi

Nesta última semana de agosto vou á biblioteca para darme un capricho de cómics, e saio cargada con novedades e con relecturas nas que darme un gustazo antes de que acabe este verán chuvioso. 
De nena disfrutara moito lendo os tebeos de terceira man que a miña irmá lulú nos traia da Coruña, pero pasaron os anos e cria que os cómics de adultos non me interesarían porque só serían de ciencia ficción ou de superheroes ...e foi da man de diego, cando me dou a ler "Ventiladores Clyde" e "Maus" que descubrín o equivocada que estaba ó emocionarme con tantas historias que pouco tiñan de ciencia ficcion e moito de realidade. A partir de ahí  comencei a devorar cómics e sacábaos da biblioteca de dez en dez, ás veces lia dous ou tres no mesmo día. Cómics galegos, españois, franceses, belgas, americanos, xaponeses, iraníes...lin moitos e esquecin moitos. Pero nese empacho de lecturas descubrin grandes xoias. Hoxe fálovos dun dos meus autores preferidos, o xaponés Jiro Taniguchi, do que vos recomendo calquera das súas obras, en especial a triloxia "El almanaque de mi padre", "Barrio Lejano", "Crónicas del viento", "Furari", ou a serie "Seton. El Naturalista Viajero".
                                      *******
En esta última semana de agosto voy a la biblioteca para darme un capricho de cómics, y salgo cargada con novedades y con relecturas en las que darme un gustazo antes de que acabe este verano lluvioso. De niña disfrutara mucho leyendo los tebeos de tercera mano que mi hermana lulú nos traia de Coruña, pero pasaron los años y yo creia que los cómics de adultos no me interesaban porque solo serían de ciencia ficción o de superhéroes...y fue de la mano de diego, cuando me dió a leer "Ventiladores Clyde" y "Maus" que descubrí lo equivocada que estaba al emocionarme con tantas historias que tan poco tenían de ciencia ficcion y mucho de realidad. A partir de ahí comencé a devorar cómics y los sacaba de la biblioteca de diez en diez, a veces leía dos o tres en una mismo día. Cómics gallegos, españoles, franceses, belgas, americanos, japoneses, iraníes...leí mucho y olvidé muchos. Pero en ese empacho descubrí grandes joyas. Hoy os hablo de uno de mis autores preferidos, el japonés Jiro Tanuguchi, del que os recomiento cualquiera de sus obras, en especial la trilogía "El almanaque de mi padre", "Barrio Lejano", "Crónicas del viento", "Furari", o la serie "Seton. El Naturalista Viajero".

                                   

                                   

                                   



17 ago 2014

de mobles e fios invisibles

                                 

                                 

                                 

                                 

                                 

                                 



Estes últimos días foron moi emocionantes. En Mirás, xunto con diego, marga e malva estivemos restaurando o chinero antigo de madeira de castaño que quedara nunha esquina, apartado e descoidado, por mor dunha obra grande que se fixo na casa familiar e pola que houbo que sacar tódolos mobles e pertenecias.
Fai catro anos que acabaron as obras. É no verán cando aproveitamos para ir facendo melloras pouco a pouco, e agora tocoulle ó chinero. Ese chinero no que cando eramos pequeno se gardaba a vaixela dos días de festa na parte superior, e os libros de texto e contos de tódolos irmáns na parte inferior, que é tan a ampla que eu recordo meterme dentro cómodamente para revolver nos libros e ler alí, ás veces ata quedar durmida. 
Estes días pasámolos lixando, pulindo, arreglando as portas, repoñendo os vidros, barnizando, limpando. 
E ó final, colocamos a vaixela dos días de festa, e as banderolas con puntilla nova. 
E abrimolas caixas gardadas con eses libros. E comenzaron a sair tomos e tomos, gastadiños e familiares, que me fixeron bailar as emocións ó reencontrarme con eses contos e debuxos cos que aprendemos a ler e a viaxar, os irmáns, e outros nenos da aldea que tamén viñan ler ó chinero e que se convertiron en irmáns gracias ó fío segredo e sólido que esas lecturas teceron entre nós.
                              *******
Estos últimos días han sido muy emocionantes. En Mirás, junto con diego, marga y malva, estuvimos restaurando el chinero antiguo de madera de castaño que quedara relegado en una esquina, apartado y descuidado, por motivo de una obra grande que se llevó a cabo en la casa familiar y por la que hubo que sacar todos los muebles y pertenencias.
Hace cuatro años que se acabaron las obras. Es en verano cuando aprovechamos para ir haciendo mejoras poco a poco y en éste le tocó al chinero. Ese chinero en el que cuando éramos pequeños se guardaba la vajilla de los días de fiesta en la parte superior, y los libros de texto y cuentos de todos los hermanos en la parte inferior, y que es tan amplia que yo recuerdo cómo me metía dentro cómodamente, y revolvía entre los libros, y leia y a veces hasta me quedaba dormida. Los últimos días los pasamos lijando, puliendo, arreglando las puertas, reponiendo los vidrios, barnizando, limpiando.
Y al final colocamos la vajilla de los días de fiesta, y las banderolas con puntilla nueva. Y abrimos las cajas que guardaban los libros del mueble. Y comenzaron a salir tomos y tomos, muy gastados y muy familiares, cercanos y lejanos a la vez... y las emociones se pusieron a bailar al reencontrarme con esos libros, cuentos y dibujos con los que aprendimos a leer y a viajar, los hermanos, y otros niños de la aldea que también venian a leer al chinero y que se convirtieron en hermanos gracias a los hilos secretos y sólidos que esas lecturas tejieron entre nosotros.



                                   

                                   



5 ago 2014

volvendo do río


                             

                            

                            

                      

Polo día quentou sol e volviamos de pasar a tarde no río, á sombra de carballos e bidueiros, nunha praia fluivial que o río Ulla formou nun meandro do seu recorrido. Volviamos para a casa contentos, cansados e famentos, por unha carretera que non coñecemos moito bordeada de eucaliptos, pinos e carballos heroes por supervivintes. E foi cando enfilamos unha recta ensombrecida polas árbores grandes e tupidas da cuneta. Vimos unha luz tan cautivadora no horizonte que tivemos que parar o coche e ir a pé, puco a pouco, a ver qué era o que nos deparaba aquela maravilla alaranxada e cálida que estaba alí, ó final da recta e ó final dun día de verán, esperando por nós para lembrarnos o bonito que é estar vivos.
                                     *******
Hizo calor todo el día y volvíamos de pasar la tarde en el río, bajo la sombra de robles y abedules, en una playa fluvial que el río Ulla forma en un meandro de su recorrido.
Volvíamos a casa contentos, cansados y hambrientos, por una carretera que no conocemos mucho, bordeada de eucaliptos, pinos y robles que por supervivientes son héroes.
Y fue cuando enfilamos una recta ensombrecida por los árboles grandes y tupidos. Al final de la recta vimos una luz tan cautivadora en el horizonte que tuvimos que parar el coche e ir caminando, poco a poco, a ver qué era lo que nos deparaba aquella maravilla cálida y anaranjada que estaba allí, al final de la recta y al final de un día de verano, esperándonos para recordarnos lo bonito que es estar vivos.